Pjesnikova krv

Započevši rad na ovome filmu još 1929., francuski pisac, pjesnik, dramatičar i redatelj Jean Cocteau, tek je godinu dana kasnio za Carlom Dreyerom čiji je nijemi film Michael (1928.) i službeno prvi pred-queer film. Kako bilo, i Dreyer i Cocteau smatraju se začetnicima prikazivanja homoseksualne žudnje na filmu, koja se u odnosu prema Stonewallu razdjeljuje i na povijesnim kronologijama gay-filma. Nizom nesretnih slučajeva, Pjesnikova krv javno je prikazana tek 1932. godine, tvoreći znamenitu Orfejovu trilogiju i postajući ujedno i jedan od najvažnijih nadrealističkih filmova. Cocteau koji se tih godina konačno oslobodio ovisnosti o opijumu, ovu je kategoriju odbio, kao i sva druga tumačenja, tvrdeći kako je napravio film koji se bavi odnosom pjesnika prema životu i smrti, njegovom inspiracijom ali i samim činom umiranja (za ili od umjetnosti). Raskošna simbolika, montaža, zvuk i tradicionalna opsesija nadrealista reverzibilnim kadrovima, kod pojedinih je kritičara nazivana vizualnom onanijom, no ozbiljnije analize prepoznale su jasnu autorovu pripadnost queeru preko česte upotrebe falusnih simbola, kao i blago sugestivnih ranofeminističkih ideja o opasnosti onoga što danas poznajemo kao toksični (ili hegemonijski) maskulinitet i za žene i za muškarce.